ԻՄԽՈՀ


Կարուսելաթերապիա

Կարուսելը հաղթանակի, լիաթոք բերկրանքի, վարակիչ ծիծաղի ալիք էր բարձրացնում: Կարուսելի վրա նստած երեխաները խելագար երջանիկ էին, իսկ ներքևում սպասողները` խելագար անհամբեր:

Աղբաստան

Արդեն երկար ժամանակ է, ինչ Երևանում անհավասար պայքար է ընթանում էկոակտիվիստների և քաղաքային աղբի միջև: Առաջինների փոքրաթիվ բանակը տեղի չի տալիս:

Արևի անարև մենությունը

Մարդիկ հերթական անգամ չհասկացան՝ ինչ կատարվեց: Հավերժական սառույցների հալոցքը նրանց մեջ մութ ատելություն բորբոքեց Արևի հանդեպ:

Ինչո՞ւ չի աղմկում գետը

Ամեն տեսակի աղբից արագ և էժան ազատվելու տենչն աղտոտում է Հրազդանը: Թվում է՝ տուժում է գետը, այնինչ գետն աղբը վերադարձնում է նույնիսկ այս պատմությանն անմասն մնացած մարդկանց:

Չելենտանոյի ֆենոմենը ԽՍՀՄ-ում

Նրա ֆիլմերը ցուցադրվել են, երգերը չեն արգելվել, դրա համար նրան լավ գիտենք: Բայց թե ոնց են այս իտալացիները հաջողացնել նրան չճանաչել, գլուխս չի մտնում:

Հովհաննես Երանյան. «Ողորմություն Ֆրոսյային»

Ուզում եմ խոստովանել՝ երկար ժամանակ է գիրք կարդալուց ընթերցողին շնորհված վայելքը չեմ ապրում, հերոսների հետ չեմ ապրում: Իսկ այս գրքին հաջողվեց դա անել:

Մատյան լրագրության. էքստրեմալ նկարահանումներ

Մի ռեպորտաժի պատմություն. երբ հրաշալի առիթ կար գլուխս ջարդելու՝ քիթս իրենց գործին խառնելու համար, բայց ստացվեց բոլորովին այլ բան: Ու նույնիսկ սուրճ խմեցինք:

Զինվորիս վերադարձը

Բանակում «իմ» ու «քո» չկա. տուլիկը բոլորինն է` անկախ հասցեատիրոջից: Ի դեպ՝ գիտե՞իք, որ տուլիկը հայերեն հապավում է, բացվում է այսպես՝ տնային ուտելիքներով լի կապոց:

Մոխրոտիկի անվան թատրոնը

Տղան, եթե թատրոն էր խաղում կամ դաշնամուր նվագում, ուրեմն ղզիկ էր: Պարզվում է` բակային ներկայացման մեջ միակ ղզիկը ես էի, չնայած այնքան փոքր էի, որ... Սովետում երեխաները միայն որոշակի տարիքից հետո էին սեռերի բաժանվում...

Ռուբեն Հովսեփյանի Մարկեսը

Վեպերի թարգմանություններում ոճական միասնությունը չափազանց ներդաշնակ է, նրանցում պատկերված իրականությունը՝ իսկապես մոգական: