Ինքնահաստատվում էինք դպրոցի հետևի բակի Սաքո ձյայի «կամպյուտրնոցում»՝ «Սոնիով» ֆուտբոլ խաղալով:
Շուրջ քսան տարի այս միջավայրում ապրելով՝ առավելապես, հետաքրքրված եմ միջանցքում և գրիմանոցում խաղացվող ներկայացումներով:
Ծառան մնում է ծառա՝ իր դափնիների և տոնածառային պսպղուկների մեջ թաղված, Ազատագրողն էլ ազատ միջավայր է ստեղծում:
«Անգլոսունդուկյանական» այս «վեհափուչիկը» երևանյան առաջին իսկ դիտումից հետո պայթեց:
Այնտեղ ուտում են պիստակն ու կեղևը միանգամից թափում գետնին:
Երբ վանդալները 455 թվին վարի տվին Հին Հռոմը, դժվար մտածեին, թե իրանց գենետիկան մի 1500 տարի հետո ցփնվելու էր լեռներից իջած ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ կոչվող հպարտ ցեղատեսակի որոշ ներկայացուցիչների մեջ:
Երբ գնացքը շարժվում էր, խեղճի կիսասոված մարմինն անկշռելի էր դառնում: Լողալով վագոնից վագոն էր անցնում՝ տալով հանգուցյալ թերթերի անուններ:
Թե՛ հայ, թե՛ համաշխարհային գրականությունը իր տարբեր իրացումներով վկայում է, որ մենք էլ չենք ճանաչում Ցեղասպանությունը:
Ես վերջին շապիկս էլ տալիս եմ օպերատորին, որ փաթաթի անձրևի տակ մնացած տեսախցիկին, որովհետև գիտեմ՝ խափանվեց, կորած ենք:
Առաջին մարդը, ում թատրոն մտնելիս հանդիսատեսը հանդիպում է, տոմսավաճառն է: Նեղ, ընդամենը երկու ձեռքի տեղ ունեցող պատուհան ու էդ արանքից քեզ ակնդետ նայող կին: