Ռեժիսոր Արթուր Միքայելյանի համար անիմացիոն ֆիլմն ամբողջական տեսքով մեծ էկրան բարձրացնելը արդեն սկզբունքի հարց է:
Հայաստանում աշխատելիս սկսեցի մտածել ազգանունս Պետրոսյան փոխելու ուղղությամբ:
Աշխարհում շատ չեն օրինակները, երբ փոքր միջոցներով ու անհավատալի փոքր թիմով նկարահանվում է արկածային վավերագրական ֆիլմ: Նրանց դա հաջողվեց:
Հայկական առաջին, ամենահյուրառատ, ամենալուրջ փառատոնի ընթացքը՝ բացումից մինչև վերջին հյուրի մեկնումը՝ կարճամետրաժների տեսքով:
Թե ով էր ուղղում Փելեշյանի անդրավարտիքը կաթողիկոսի ելույթի ժամանակ, թե ովքեր չեն տիրապետում ռուսերենին, ինչու էր Առնո Բաբաջանյանի որդին վիճել հոր մասին ֆիլմի հեղինակի հետ, և թե որտեղ չկան անգրագետ լրագրողներ:
Հեռուստատեսության միջոցով երեխաների հետ արածի համար որոշ մարդկանց կարելի է նույնիսկ գնդակահարել:
Թե ինչ նվիրեցին Արսինե Խանջյանին, որ կաստայից են լրագրողները, ինչու է քրեական հոտ փչում Գևորգյանցի ասածներից, ինչ համեստ է Ստելինգը և ինչով ավարտվեց ադրբեջանական ֆիլմի դիտումը:
Սրճարաններում, փողոցում, հանդիպումների ժամանակ լրագրողները նրան էին ուղղում իրենց տարաբնույթ հարցերը: Մաեստրոն ի պատասխան միայն լուռ ժպտում էր: Վերջապես նա խոսեց:
Դանիացի կինոգետ Թուե Սթին Մյուլլերը՝ վավերագրական կինոյի զարգացման, կենդանի կամ բեմադրված նկարահանումների ու էթիկայի մասին:
Ստելինգը պատմեց իր առաջին հայաստանյան տպավորությունների, ռուսների հետ շփման բարդությունների, հոլանդերենի ոչ պոետիկ լինելու և այլ երևույթների մասին: