Հայ ժողովրդի նկատմամբ 1915-ին Թուրքիայի իրականացրած ցեղասպանության մասին այս 100 տարվա ընթացքում նկարահանված ֆիլմերի քանակը և որակը համեստ են:
Արագաշարժ, բարեհամբույր և ընդգծված համեստ. այսպիսին է մեկ տարի առաջ Սիրիայից հայրենիք վերադարձած 25-ամյա Մանո Բադիգյանը: Մանոն երաժիշտ-ոսկերիչ է, նա հաջողացրել է համատեղել իր մեջ արվեստն ու արհեստը:
Նորայի ձեռքի տակ կաշվի ու կտորի մնացորդները, կոճակները, կորած ականջօղի զույգը ու էլի մանր-մունր իրեր կարճ ժամանակում խաղալիք են դառնում: Բայց չկարծեք, թե Նորան աճպարար է:
Նրանք տարբեր երկրներում են ապրում, ուրիշ մշակույթներ են նրանց դաստիարակում: Բայց բոլոր այս հայորդիները գիտեն, որ հայրենիքը ոչ թե ոտքերի տակ, այլ հեռուներում գտնվող հողն է:
10 միլիոն հայ ցրված է աշխարհով մեկ: Բայց նրանք առանձնահատուկ հայեր են. ապրում են մի քաղաքում, որի ժամանակակից կյանքը չի կարող անցյալի ողբերգության ստվերը թաքցնել:
Ծեսի ժամանակ տաճարի բակում մեծ կրակ էին վառում: Հավաքվում էր ժողովուրդը՝ կոչ անելով «այրել ձմեռը», մասնակիցները երգեր էին ձոնում իրենց խնդրանքների մասին:
Մարտի 3-ը ճարտարապետ, հեղինակ-ստեղծագործող Արթուր Մեսչյանի ծննդյան օրն է: imyerevan-ը շնորհավորում է վարպետին և ներկայացնում նրա հետ հարցազրույցը՝ փորձելով բացահայտել Երևանի արտաքին տեսքի խնդիրները:
Երևանի կայարանի գլխավոր դահլիճներից մեկում տեղակայված է իր տեսակի մեջ եզակի Հայաստանի երկաթուղային թանգարանը: Այն բացվել է «Հարավկովկասյան երկաթուղիներ» ընկերության նախաձեռնությամբ:
Սա այն տեղը չէ, որի մասին ասում ենք՝ «էդ կողմերը կլինեմ»: Չնայած որ մետրոյով Կայարան կարելի է հասնել հաշված րոպեների ընթացքում, նույնիսկ Սասունցի Դավթի էպիկական արձանը՝ Երևանի խորհրդանիշերից մեկը, չի ձգում քաղաքացիներին:
Մի դույլ ջուր, ցորենով ու հացի փշրանքներով լի տոպրակ ձեռքին ամեն օր վաղ առավոտյան շենքի տանիք է բարձրանում 72-ամյա Վոլոդյան՝ հաղթահարելով իր բնակարանն ու աղավնատունը իրարից բաժանող 5 հարկը: