Բեյրութից եկած ընկերներս ասում են' էստեղ մարդիկ խնդալ չգիտեն: Ես էլ ասում եմ, եղբայր, սա Կովկասն է, այստեղ կամ սիրում են, կամ' հայհոյում:
Քանի դեռ շատերը զբաղված էին աշխարհի վերջին պատրաստվելով՝ «Ստորակետ» արվեստանոցի մասնագետները մտածում էին աշխարհի վերջից հետո սպասվող հետոյի մասին:
Կանգառում երթուղայինի կամ ավտոբուսի սպասելիս նկատում ես դեմքեր, երևանցիների դեմքեր:
Եթե Գեղարվեստի ակադեմիայի կողքով անցնելիս սոսնձի հոտ առնեք կամ մուրճի հարվածներ լսեք, ուրեմն վարպետ Սերոժը ինչ-որ մեկի կոշիկներն է «վիրահատում»:
«Ովքե՞ր են ստեղծել այս տոնը՝ տղամարդիկ՝ կանանց համար, թե՞ կանայք իրենք իրենց համար»: Իրականում տոնը մարդու ներսում է՝ լինի տղամարդ, թե կին:
Ո՞ր կինը չի հաստատի, որ դիզայնի բոլոր ձևերից ամենակարևորը հագուստի դիզայնն է. միգուցե շախմատիստուհի՞ն: Թեև դիզայներ Կարինա Ղազարյանը անգամ նրանց է հագցրել:
Ջարմուշից հետո բոլորին պարզ դարձավ, որ առանց ծխախոտի սուրճը սուրճ չէ: Երևանյան մի շարք սրճարանների ու փաբերի մենեջերները, սակայն, բոլորովին այլ կարծիքի են: Ինչո՞ւ են տղաները ծխելուց ավելի ագրեսիվ:
Նրանք լայնէկրան ժպտում են, թվում է՝ չունեն խնդիրներ: Մենք մի քանի օր դարձանք նրանցից մեկը` պարզելու ինչպիսին է կյանքը Զեյթունի հանրակացարաններում:
Անինան այն մարդկանցից է, ով կարողացել է պատից պատ խփվող միտքը դարձնել կենդանի արժեք, ստիպել տրոփվել այն՝ մարդկային բաբախյունով: