Ասում են՝ անհնար է մոտենալ ծիածանին: Բայց պարզվեց, որ մեծ ցանկության դեպքում կարելի է ոչ միայն մոտենալ, այլև մուտք գործել նրա մեջ: Դիլիջանում ամառային ճամբար խփած հիպիները համայն աշխարհից դա ապացուցեցին:
Հայաստանում առաջին անգամ բացեիբաց ներկայացվում են հայ տրանսսեքսուալների լուսանկարներ:
Լարախաղաց բառը ժողովուրդը երբեք չէր օգտագործում. զուռնա-դհոլի ձայնը խառնվում էր բակի երեխաների գոռում-գոչյունի հետ. «Փահլևանն էկա՜վ, քյանդրբազն էկա՜վ...»։ Երբեմնի պատվավոր մասնագիտությունից փշրանքներն են մնացել։
Քննական տենդը ուսանողական տարիների անբաժան մղձավանջն է: Ամեն տարի ամռանը բուհերի դիմաց հավաքվում են բազում տենդահարներ՝ սրտի տրոփյունով սպասելով ահեղ ատյանին:
Հեռուստաեթեր մաքրելն ու որակյալ մեդիադաշտ ունենալը, մեր պատկերացմամբ, առաջին հերթին ենթադրում է հեռուստանովելներից ազատում:
Ինչո՞ւ է այդպես. երգահանները մեղքը երգիչների վրա են բարդում, երգիչներն էլ, թե` պահանջարկն է այդպիսին:
Երեք ամիսը մեկ 400 գրամ արյուն էի հանձնում, փող էի հավաքում, որ Հայաստան գամ: Ու եկա:
Հայրենասեր կարմիր հսկա սիթի բասը ցանկացողներին պտտում է Երևանի փողոցներով` ծանոթացնելով քաղաքի պատմությանը: Կետ առ կետ լսեցինք ու տեսանք ու նորից ու նորից սիրահարվեցինք Երևանին:
Մարդ պետք է կարողանա առավելագույնը՝ տնօրինել, նվազագույնը` ընկերություն անել ժամանակի հետ, բայց ոչ երբեք ժամանակից պահանջներ ունենալ կամ թողնել, որ ժամանակը տնօրինի իրեն:
Հունիսի 29-ին բացվեց լուսանկարչական ցուցահանդես, որի հեղինակները՝ 12-ից 18 տ. 43 պատանիներ էին: