Ո՞վ կարող է դառնալ ֆիլմի հերոս. «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի մասնակից ֆիլմերի ռեժիսորները հարցին ծայրահեղ տարբեր մոտեցումներ են ցուցաբերել:
Երևանի ամենասիրված ու գողտրիկ փաբերից մեկը՝ Կալյումեն, իր կյանքի երեք տարիների ընթացքում ինչեր ասես, որ չի տեսել:
Ճերմակ, գզգզված մազերով բարձրահասակ ռեժիսորը հանդիսատեսի վրա մեծ տպավորություն թողեց, նրա արտաբերած բառերն ամպրոպի պես էին. ամբիոնի մոտ հանճարեղ Գոդֆրի Ռեջիոն էր:
Թե ինչ նվիրեցին Արսինե Խանջյանին, որ կաստայից են լրագրողները, ինչու է քրեական հոտ փչում Գևորգյանցի ասածներից, ինչ համեստ է Ստելինգը և ինչով ավարտվեց ադրբեջանական ֆիլմի դիտումը:
Թե ով լացեցրեց լրագրողներին, ինչ մրցանակ ստացան Հարություն Խաչատրյանն ու Ատոմ Էգոյանը, ինչպիսին էր Երևանը Ռեջիոյի աչքերում և որտեղ են հավաքվում ազգի դավաճանները:
Ի՞նչեր ասես, որ չեն անի ավելի դրամատիկ սյուժե ստանալու համար: Որոշ ռեժիսորներ անգամ պատրաստ են տատիկին մի քանի տարի շուտ «սպանել»:
Հետդարձի ճամփան, թվում էր, կանցնի լուռ ու հանգիստ. բոլորը որոշել էին օգտվել 2 ժամ ննջելու առիթից: Բոլորը, բացի մի կնոջից, որը, ըստ ամենայնի, խառնել էր գարեջուրն ու օղին. քեֆը լավ էր, ձայնն էլ՝ զիլ:
Թվանշային տեխնոլոգիաները լույսի արագությամբ կատարելագործվում են. երեկվա գիտաֆանտաստիկան այսօր դառնում է կենցաղ:
«Ո՞վ է իմ հայրը»,- հարցնում է Ադամը: «Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե գարունը չգա»,- մտահոգվում է Ջեսիկան: