Պապս կարդացել էր, թե ոնց են մարդիկ քարերը կոխկրտելով՝ դեպի արևը գնում ու կարոտը բկին, ծովն ու հասմիկի պարտեզը թողնելով՝ որոշել էր ընտանիքի հետ հայրենադարձվել...
Երևի արդեն հազարերորդ անգամ էի Beer Academy գնալու հրավեր ստանում, բայց ոչ մի կերպ չէր հաջողվում:
Այստեղ նույնիսկ բացման օրը չեն ծխել, նույնիսկ էն ժամանակ, երբ վերանորոգում էին տարածքը, նույնիսկ՝ բանվորները:
Շվարած շուրջբոլորս էի նայում ու դեռ չէի էլ պատկերացնում՝ ինչ ղալաթ եմ ուտում լրագրություն խաղալով:
Քաղաքում առասպելական լուրեր էին պտտվում, թե Իսահակյանի գետնանցումում ինչ գիրք ուզես, կճարես: Վերնագիրն ասա ու վճարիր, մնացածի հետ գործ չունես:
Լրագրողական դաշտում անփորձ երիտասարդ՝ հանկարծ հայտնվեցի միլիոնանոց քաղաքի էկրաններին:
Մնաց երկու ժամ, որ լրատվական թողարկումը սկսվի: Սպասում ես` ջուր խմելով, անիմաստ քայլելով, ֆեյսբուքում սպասումը կարճելով:
Երանթիկի թումբանները սահքի ժամանակ հերթով Արոյի գլուխը մտան՝ հիշեցնելով սովետական բանակում ինկվիզիցիայի զոհերի ապրած սարսափների մասին:
№33 երթուղայինում առավոտ է: Քվորումը հիմնականում կանայք են ապահովել: Դիմացս նստած միջին տարիքի կինն աննկատ պայուսակից հանում է հայելին ու շտկում մազերը: