Մարգարիտա Պոզոյանը մանկուց ընտրել է այդ ճանապարհը և վստահորեն մոտենում է հաջողության գագաթնակետին՝ ամեն անգամ ապացուցելով, որ նա շատ բաների է ընդունակ:
Իմ յուրաքանչյուր ելույթը, մանավանդ դրսում, ավարտում եմ իմ սիրելի «Էրեբունի-Երևանով», ուզում եմ դրանով իմ հպարտության զգացումը հաղորդել օտար հանդիսատեսին ու ժյուրիին։
Ես զբաղվեցի այլ բաների կառուցմամբ, որոնք անհրաժեշտ համարեցի: Ու մայրուղիներ սլացան իմ միջով, բարակ արահետներ, հազար ու մի ճամփաներ միացան...
Նրա ուսերի հետևում են օպերային երգիչների ամենաբաղձալի բեմերը՝ Լա Սկալա, Մետրոպոլիտեն-օպերա, Վիեննայի պետական օպերա... Բեմում նրա զուգընկերներն են եղել Պլաչիդո Դոմինգոն, Ելենա Օբրազցովան և այլոք:
Մայրաքաղաքի կենտրոնում գտնվող մի քանի անկյուններում բարձր ճաշակ ու մեծ հնարավորություններ ունեցողների համար աչքի լույսի պես պահվում են գորգագործության եզակի նմուշներ, որոնցից շատերի տարիքը հատել է մեկ դարի սահմանը:
Աշխատանքային սեղանը՝ տասնյակ հին ու նոր լուսանկարներով, սուրճի բաժակով ու մոխրամանի մեջ վառվող ծխախոտով, վերջին «շտրիխն» էր:
Բեմն ուրիշ է, բեմը կինո չէ, այդտեղ պետք է անընդհատ աշխատել: Երբեք նույն դերը երկրորդ անգամ նույն ձևով չեմ խաղացել:
Ներքին ապրումները, անընդհատ նոր տեխնիկաներ բզբզելն ու փորձարկելը յուրօրինակ շարքերի սկիզբ են դարձել Լիլիթ Բաչաչի համար:
Շատերը կարծում են, որ Հայաստանում խաչքարերի պատմությունը ամբողջովին ուսումնասիրված է: Իրականում այդպես չէ:
Նա նկարում է Լեոնարդոյի հրեշտակներին ու անվրդով աղջիկներին, սեփական էսքիզներից նաև ֆիլմեր է ստեղծում, հարվածայինների վրա Ռինգո Սթարի մասերն է նվագում, լսում է Վիսոցկի ու քայլում Երևանով՝ վայելելով լիակատար ազատությունը: