Ես, ինչպես գրեթե ցանկացած վրացի, սիրողական էի երգում՝ ընկերներիս հետ, մեր քաղաքի փոքր բեմերում, հետո բեմերն աստիճանաբար մեծացան:
Բազմագույն նյութերի թագավորության ջերմ, հարազատ և գողտրիկ մթնոլորտը ստեղծվում է թատրոնի կարևոր օղակ գրիմյորների շնորհիվ:
Հետնաբեմյան կյանքն ուսումնասիրելու ցանկությունը հանդիսատես լինելու ցանկությանն այնքան գերակայեց, որ սողոսկեցինք վարագույրից ներս:
Ոմանց թվում է, թե միայն գունագեղ հագուստներով ու թոթովախոսությամբ արդեն կստեղծեն մանկական հոգեբանության պահանջներին բավարարող անեղծ միջավայրը:
Թատրոնում բոլորից լավ հենց նրանք գիտեն դերասանների հասակն ու քաշը, հենց նրանց առաջ են գլխարկ հանում անվանի ու տաղանդավոր շատ գործիչներ: Ու հենց առանց նրանց թատրոնը երբեք չի սկսվի:
Հայազգի բալերոնը տարիներ անց կրկին մայր բեմում է: Մտահղացումը երկրի գլխավոր բալետմեյստերինն է, ներկայացվող բալետն էլ արդեն սիրված է ու մեծ ճանաչում ձեռք բերած:
Շուրջ 4 տարվա ընդմիջումից հետո Հայաստանի հանդիսատեսը Հովհաննես Բաբախանյանին միայն օրեր առաջ տեսավ բեմում: Ամերիկյան կյանքի մանրամասները՝ վարագույրը փակվելուց հետո:
Ընտրել էին ոչ պրոֆեսիոնալ դերասանների... և չէին սխալվել: Նրանց ապրումներն առավել քան համոզիչ էին, իսկ նվիրվածությունը դերին՝ հարգանքի արժանի:
Մի՞թե ինքն իր թշնամին է և մտումնավոր չի նկատում ընտրած դերասանական հումքի, մեղմ ասած, անհամապատասխանությունը:
«էսքան ապրելն ո՞ւմ է պետք։ Հոգնել եմ, հոգնեցրել, ամեն ինչ իր ժամանակն ունի, չէ՞, մահն էլ պիտի ժամանակին գա, չի գալիս»: