Ասում է՝ ինձ չեն հասկանում. «Սա սուրճի բաժակ չի, որ մի կողմից աղջիկ երևա, մյուս կողմում էլ եղնիկ: Իրական արվեստագետը ստեղծագործում է իր համար»:
Երիտասարդ դիզայներ Մանուկ Ալեքսանյանը հինգ տարի շարունակ ուսումնասիրում էր ոլորտը, կտրում, չափում ու ձևում իր երազանքը, մինչև ի վերջո զգաց՝ արդեն ժամանակն է:
Երևանն ունի նոր գլխավոր ճարտարապետ`Տիգրան Բարսեղյան։ Ու այսուհետև մտահոգություններն ու ապագայի չմարող հույսերը հասցեագրվում են հենց նրան։
Հասարակությունը չի ուզում ոչ մի բան, քանի որ ոչ ոքի չի հավատում, իսկ բիզնեսն ուզում է հնարավորինս շատ քառակուսի մետրեր և եկամուտ: Կառավարությունն էլ սովորաբար ընտրում է բիզնեսի կողմը:
Մի տատիկ նույնիսկ խոստացավ ձմեռվա իր բոլոր պահածոները բերել ու փշրել պատին, որ գեղանկարները ջնջի:
Բազմաթիվ անտեղի այցելուներին ի տրիտուր՝ ես ուրախ էի, որ երևանցիները դուրս էին եկել իրենց «խցերից», հուսամ՝ մի քիչ էլ առնչվել արվեստին:
Լուկաս Պերեզ Մոնսալվոն չի շտապում հեռանալ Երևանից: Նա շարունակում է աշխատել իր NavereY նկարազարդումների շարքի վրա: Որտեղից են դրանք ծնվում, ինչով է առանձնահատուկ Երևանը, պատմում է արգենտինացին:
1950-ականների վերջում Լենինգրադի բարձրագույն գեղարվեստաարդյունաբերական ուսումնարանի շրջանավարտ Սվետլանա Միրզոյանը նախագծեց առաջին սովետական միկրոավտոբուս РАФ-977-ը, որը ժողովուրդը հետագայում անվանեց «ռաֆիկ»:
Ժամանակակից աշխարհում չի կարող լինել որևէ միջոցառում առանց պատկերանիշի, անկախ նրանից՝ երեկույթ է, թե սպորտային մրցում: Էլ ո՜ւր մնաց այնպիսի իրադարձություն, ինչպիսիք են Օլիմպիական խաղերը:
Շուրջ երեք տասնամյակ հսկայական տիեզերանավ հիշեցնող օդանավակայանը քաղաքի այցեքարտերից մեկն էր: