Արծաթագործ Անի Աղաբաբյանի աշխատանքներում ձևի և գույնի, ռիթմի, լույս ու ստվերի օրենքները խառնվում են իրար: Նա սիրում է համատեղել անհամատեղելին:
Նա այն եզակիներից է, ով կարողացավ իրականացնել մանկության երազանքը, ով չվախեցավ ու կես ճամփից հետ չգնաց, ով դիմակայեց օտարի ու հարազատի հեգնանքին, ով հավատաց: Հավատաց, ու հաղթեց:
Բեմադրություն՝ նվիրված Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամի մեծ բարեկամ Ջերարդ Գաֆէսճեանի հիշատակին:
Հոկտեմբերի 31-ի երեկոյան թույլ նյարդեր ունեցողներին և հղի կանանց արգելվում էր Երևանի կենտրոնում գտնվել: Քաղաքի կենտրոնական փողոցները լեփլեցուն էին մուտանտներով, զոմբիներով, վամպիրներով և նման այլ սարսափազդու կերպարներով:
Գրեթե բոլոր սրճարաններն իրենց պարտքը համարեցին պատկերել ցուցափեղկերին ոչ միայն անտրոպոմորֆիկ դդումներ, այլև բլթբլթացող կաթսաներ, ցախավելների վրա թռչող վհուկներ, ուրվականներ, մումիաներ, սարսափազդու ծառեր և այլն:
Միօրինակությունից ձանձրանալով՝ ավանդույթի հոտ ունեցող վայրեր է գնում՝ վերնիսաժ, ավտոշուկա, Բանգլադեշի, Ֆիրդուսիի և Երևանի մյուս շուկաները:
Սարերում ու անտառներում ժամանակը կանգ է առել: Հողի, փարթամ բուսականության շերտերի տակից ծիկրակող ավերակներն ասես հառաչում են` ուշ է:
Հայասատանյան տաքսի սերվիսների անունների առանձնահատկությունը նկատել ենք բազմիցս, բայց ամեն օր հայտնվող նոր սերվիսները շարունակում են զարմացնել իրենց անմեղսունակությամբ:
Երկաթյա համառություն ու կամքի ուժ է պետք նրան սանձելու և քեզ ենթարկելու համար: Ու ոմանց դա հաջողվում է: Այն էլ՝ տևական ժամանակ: