Ոսկերիչ եղբայրներ Սևակ ու Սարգիս Բաղդասարյանների ստեղծագործական կյանքը վճռված էր ի ծնե: Ապրում էին հոր ու հորեղբոր` ձեռագործ խեցեղենով ու նկարներով լի տանը, հագնում մոր ստեղծած՝ ազգային նախշերով շորերը:
Մանուշակագույն տրամադրությունը տիրում էր ոչ միայն ցուցասրահի պատերին, այլև այցելուների հագուստի մեջ. դրես-կոդը հորդորել էր որևէ մանուշակագույն բան կրել ցուցահանդեսի բացմանը:
Նա բառացիորեն հայտնվել է բաց երկնքի տակ` իր 200-ից ավելի գեղանկարներով ու 300-ից ավելի գրաֆիկական աշխատանքներով։ Իր մասին չի մտածում, դարդը նկարներն են:
Նրա համար նկարելու ընթացքն աղոթք է, գույները խոսքերն են: Իսկ առանց գույների նա համր է: Նկարչի գունապնակը լուսանկարեցինք արվեստանոցում, երբ աղոթում էր:
Նրա աշխատանքների միջոցով այլ աչքով ենք նայում Վան Գոգին, Պիկասոյին, Դալիին ու այլ նշանավոր արվեստագետներին:
Նկարիչ Արմեն Ամիրախյանը համոզված է՝ ամեն մարդ չէ, որ կարող է զգալ գույնը: Այն ի ծնե է տրվում: Նրա աշխատանքի հիմքը իմպրովիզն է:
Հասարակական ակտիվ կյանքին զուգահեռ բժիշկն ապրում էր միայն մտերիմներին հայտնի երկրորդ կյանքով: Նրա տան պատերը զարդարող կտավները հետագայում դարձան թանգարանի մաս:
Աղբալյանական ձեռագիր՝ կանանց բազմաթիվ ու անկրկնելի կերպարներ, ծաղիկներ, հեքիաթային բնություն: Պատրաստ է նոր բրենդ՝ live and wear:
Նրա նկարներում գերակշռում են դեղնա-շագանակագույն երանգները: Արվեստում սիրում է ագրեսիան, քանի որ կարծում է՝ հենց ագրեսիվ նկարները կարող են փոխանցել իսկական կյանքի համը:
Սուրճի նկատմամբ հայերի մոլուցքն առաջացրեց մի գաղափար, որը հետագայաում զարգացավ այնքան, որ վերաճեց արվեստի: Այժմ նրա կտավներն անկրկնելի են, խորհրդավոր՝ ինչպես սուրճի բաժակի գուշակությունները: