Մեկնարկեց Արամ Խաչատրյանի ծննդյան 110-ամյակին նվիրված հոբելյանական միջոցառումների մեկամյա ծրագիրը։
Բրամսի ջութակի կոնցերտը և Չայկովսկու սիմֆոնիաները հնչել են բազմիցս, սակայն, միևնույն է, ամեն անգամ նոր տարբերակը հետաքրքիր է, հատկապես՝ պրոֆեսիոնալ երաժիշտների կատարմամբ:
Երիտասարդ թավջութակահար Նարեկ Հախնազարյանը տարվա մեջ մեկ-երկու անգամ է հայրենիք գալիս։
Բազմաթիվ երգիչներ անհետ կորչում են, որովհետև երգին չեն հավատում, այլ իրենց բանկային հաշիվներին:
Այն հանգամանքը, որ այսօր հանդես եմ գալիս մինուսով, լավ կյանքից չի, այլ հովանավորների պակասից:
Փոքրիկ տղան իր մեծ քանոնով հանկարծակիի բերեց հանդիսատեսին, ապացուցեց, որ ազգային նվագարանով կարելի է դասական գործեր նվագել, ջարդեց ավանդական կարծրատիպը, թե քանոնը կանացի գործիք է:
Կան երգեր, որոնք երբեք չեն հնանա և ոչ մի սերնդի համար, դրանցից սկսվում ու դրանցով շարունակվում է մայիսյան մեծ հաղթանակի մասին հիշողությունը:
Ինչպես եղավ, որ հայ ազգին նվիրված ստեղծագործությունը մեկ տարուց ավելի հնչեց օտար բեմերից, մաեստրոն որոշեց մանրամասնել:
Տրիկոյով ու ռետուզո՞վ են մեր պապերը պարել, դա հայ տղամարդուն վայե՞լ հանդերձ է։
Թշնամին չի հասել իր նպատակին, մենք շարունակում են տարածել մեր լեզուն ու մշակույթը: