Ամպերն անուրջների կացարանն են, որտեղ հավաքվում են մեր անթև երազանքները: Մենք հաճախ մոռանում ենք ամպերի գոյության մասին, մինչդեռ երազանքի հետ հանդիպելու համար բավական է միայն բարձրացնել գլուխը:
Քանի դեռ Երևանի թանգարանները փորձում էին դիմակայել «գիշերային» այցելուների գրոհին, Հայաստանի մեծությամբ երկրորդ քաղաք Գյումրիյում «Թանգարանային գիշերներն» անցնում էին խաղաղ ու հանդարտ մթնոլորտում:
Թանգարանային աժիոտաժը այս տարի նույնպես գույներ ու աշխուժություն մտցրեց երևանյան կյանքի մեջ։ Որտե՞ղ, ի՞նչ ու ինչպե՞ս տեղի ունեցավ՝ չվրիպեց մեր աչքից։
Կենդանի արվեստի փոխարեն տեսնում ենք մանր-մունր ծիլեր տվող մի դամբարան, որը անտանելիորեն շատախոս է:
Ինչպե՞ս է ֆիլմի ռեժիսոր Հրաչ Քեշիշյանը գնահատում իր աշխատանքը և ինչպե՞ս է վերաբերվում այդաստիճան բուռն հասարակական քննարկումներին:
1950-ականների վերջում Լենինգրադի բարձրագույն գեղարվեստաարդյունաբերական ուսումնարանի շրջանավարտ Սվետլանա Միրզոյանը նախագծեց առաջին սովետական միկրոավտոբուս РАФ-977-ը, որը ժողովուրդը հետագայում անվանեց «ռաֆիկ»:
Pixar Animation Studios-ի «Քաջը» անիմացիոն ֆիլմը ուրախ կերպարներից, հետաքրքիր սյուժեից և նոր տեխնոլոգիաների կիրառումից զատ առանձնանում է նրանով, որ պրոդյուսերը Քեթրին Սարաֆյանն է:
Կարելի՞ է անել այնպես, որ ամառը գա ձմռան կեսին, ու լույս լինի ոչ միայն առավոտյան ու ցերեկը, այլև կեսգիշերն անց: Պարզվում է՝ այո: Պետք է ուղղակի մտնել նկարիչ Արմեն Պրոյանի արվեստանոցը:
Գրող և էսսեիստ Արամ Պաչյանը 2012-ին հրատարակեց իր «Ցտեսություն, ծիտ» վեպը: Գրքի գլխավորը հերոսը բանակից վերադարձել է լուրջ հոգեբանական խնդիրներով: