Կյանքի հայտնի պարադոքսներից է. երեխաներն ուզում են շուտ մեծանալ, իսկ ծերերը երանի են տալիս ջահել օրերին: Որոշեցինք միջամտել կյանքի պարադոքսի մեջ: Գոնե մեկ ժամով իրենց մեծ զգալու հնարավորություն տվեցինք Սարի թաղի փոքրիկներին. ինքներս զինաթափ եղանք ու նրանց հանձնեցինք մեր զենքերը: Իսկական, թանկարժեք, «մեծի» ֆոտոխցիկ նրանց ձեռքում առաջին անգամ էր հայտնվում:
Իրականում լուսանկարիչ դառնալը նրանցից ոչ բոլորի երազանքն է: Հավանաբար, փոքրիկներից յուրաքանչյուրի համար այս գործը գլուխ բերելն ավելի շուտ պատվի հարց էր: Ու նրանք ջանք ու եռանդ չէին խնայում՝ մեծերին ապացուցելու, որ իրենք ոչ պակաս լավ կարող են «չխկցնել»:
Վովա Ենոքյան - 10տ
Վովան նախարար է դառնալու, որ շատ փող աշխատի: Սիրում է իր տան համակարգիչը, մանկական խաղերը նրան շատ չեն հետաքրքրում, ֆոտոխցիկը՝ նույնպես:
Շահեն Մելիքյան - 5տ
Փոքրիկը երկու երազանք ունի. երբ մեծանա, ուզում է զինվոր դառնալ ու իրենց տան պատերը սվաղել:
Մերի Մխիթարյան - 8տ
Մատիտներով և գուաշով նկարչություն անող աղջկա համար լուսանկարչական ապարատը առաջին րոպեներին ծանր ու անկենդան գործիք թվաց: Վերջում խոստովանեց. «Ֆոտոապարատով ավելի հավես ա, քան մատիտիներով»:
Հրաչ Վարդանյան - 6տ
Հրաչին հետաքրքրում է այն ամենը, ինչ մեծերի հետաքրքրության շրջանակում է, այդ թվում և ֆոտոապարատը: Իր գիմնաստիկայի մարզիչին այնքան է սիրում, որ երազում է՝ մեծանա ու ընկեր Սուրեն դառնա:
Գոհար Տոնոյան - 7տ
Նա միանգամից սիրեց ֆոտոխցիկը: Հարմարվեց, իրեն հարմարեցրեց ու գործի անցավ: Իրենց բակից երևացող բլուրին միշտ հեռադիտակով էր հետևել: Այս անգամ զննեց օբյեկտիվի միջոցով, բռնեց պահն ու չխկացրեց:
Գագիկ Մելիքյան - 7տ
Նա սիրում է մատիտներ ու մեքենաներ: Այս անգամ իրենց մեքենան նկարեց ոչ մատիտներով: