Ամսագիր Հունիս 2012 Նվագախմբի տղաները
Նվագախմբի տղաները
Գործիքի հավատարիմ ուղեկցությամբ ու երևանցիների վարձատրությամբ՝ փողոցային երաժիշտներն այսօր այստեղ են, վաղն՝ այնտեղ: Իրենց աչքի տեսածով ու ականջի լսածով՝ երևանյան խրոնիկայի մի իսկական հանրագիտարան են նրանք: Գրեթե նույն ռեպերտուարով ու նույն բախտով, քչախոս ու հավեսով մարդիկ էին Երևանի փողոցներին երաժշտություն մատակարարող իմ բոլոր զրուցակիցները:
Գևորգ, էլեկտրակիթառ
Խելքս երբ բրդում ա, դուրս եմ գալիս փողոց՝ նվագելու: Ձմռանն ամիսներով տանն եմ լինում, պարապում եմ, երաժշտություն եմ լսում, իսկ տաք եղանակին դուրս եմ գալիս նվագելու: Ես շատ նուրբ բնավորություն ունեմ, իմ տրամադրությունը շատ բանից ա կախված՝ եղանակից, խոսքից, հայացքից: Թե ինչքան գումար կաշխատեմ, իմ համար կարևոր չի, որովհետև երաժշտությունն իմ համար ապրելու ձև ա: Բայց քիչ եմ աշխատում, տաքսու վարորդներից էլ քիչ: Հիմա փորձում եմ խումբ հավաքեմ՝ բաս, բարաբան և երգիչ, բայց ես շատ բծախնդրորեն եմ մոտենում էդ հարցին, դրա համար էլ ձգձգվում ա: Ուրիշ կերպ չի կարող լինել, իմ համար ապրելու ձևը երաժշտությունն ա, ոնց որ ասում են, ավելի լավ ա մի աստծուն ծառայել, քան… Վա՜յ, չեմ ուզի գնամ Երևանից, գիտես: Ես ու Երևանը մի տեսակ հարմոնիկ ենք: Եվ ես եմ Երևանին տալիս, և Երևանն ա ինձ տալի: Ես ձայնակցում եմ քաղաքին… Մեկ-մեկ լինում են 50-ը 50-ի վրա մարդիկ, որ չեն թողնում նվագեմ, բայց դե… հիմա շատ են իմ երաժշտությունը սիրողները: Կամ էլ ասում են՝ էս շատ լավ ա նվագում, էս հաստատ ինքը չի նվագում… եթե էդքան լավ ա նվագում, խի՞ ա փողոցում… Եթե մի օր էլ դրսում չնվագեմ, շա՜տ կկարոտեմ էս ամեն ինչը, փողոցը կկարոտեմ: Եթե չեմ նվագում, ուրեմն երաժշտություն եմ լսում՝ Լեդ Զեփելին, Ջիմի Հենրիքս, Մայլս Դևիս և էն հայկական երաժշտությունները, որոնք չեն աղավաղվել, այսինքն՝ էթնիկ, ազգագրական: Ես ստանդարտից դուրս տեսակ եմ, իմ երաժշտությունն էլ ըտենց ա: «Դլե յամանը» կամ մի որևէ տխուր անձնական երգ, որը կարելի ա լսել գինետանը՝ տխուր ժամանակ, ինձ էդպիսի երգեր են «բացում»:
