Ո՞ւր գնալ երեկոյան, որտե՞ղ ի՞նչ մթնոլորտ ու ի՞նչ տրամադրություններ են իշխում։ Իհարկե, սուբյեկտիվ, բայց մաքսիմալ տեղեկացված քլաբերը՝ քաղաքային բոմոնդի ու անդրքաղաքային կյանքի մասին։ Հոդվածում ներկայացված փաստերը հեղինակի սեփական անհամեստ-համեստ կարծիքն են արտահայտում, օբյեկտիվ դատողությունների շարքից չեն: Ոչ պարտադիր են, ոչ պարտադրված:
Կարմիր լապտերների փողոցը Ամստերդամում, Walking street-ը Պատտայայում, Բուրբոն սթրիթը՝ Նոր Օռլեանում, իսկ Երևանում գիշերային կյանքը հիմնականում տեղավորվել է Ղազար Փարպեցու ու Պուշկինի փողոցների վրա: Նրանցից մեկը հայ պատմիչ է, մյուսը՝ ռուս գրող՝ աֆրիկական արմատներով: Թվում է՝ Երևանի գիշերային կյանքը պետք է լիներ նույնքան բազմազան ու ստերեո: Բայց մենք մոնո հասարակություն ենք՝ ոչ ստերեո գիշերային կյանքով: Միևնույն ժամանակ Երևանում անընդհատ մի նոր փաբ է բացվում: Բացվում-փակվում, մեծ ու փոքր, մութ ու լուսավոր, խոնավ ու անօդ: Ու նույնիսկ այս բազմազանության մեջ ընտրությունը քիչ է, որովհետև մեծ հաշվով ընտրողներն էլ են քիչ: Յուրաքանչյուր ակումբ ու փաբ ունի իր nightrider-ների բանակը, որոնք մեծ հաշվով նաև մնացյալ բոլորի այցելուներն են:
Սկսենք ամենահներից ու արդեն ավանդական դարձածներից՝ Irish pub 26 (հին Irish pub): Այն բացվում է 21:00-ին, չնայած ժամը 20:00-ին էլ եթե մտնեք, արդեն դուռը բաց կլինի: Ճիշտ է, ներսում դժվար ինչ-որ մեկին գտնեք: Ամեն ինչ՝ ինչպես իռլանդական փաբում՝ մութ, խիտ, աղմկոտ, ոչ թե մարդկանց մեծ քանակության, այլ երաժշտության որակի պատճառով: Մենյուն ստանդարտ է՝ գարեջրից մինչև ամենաթունդ խմիչքներ՝ միջին գներով: Կան նաև խմիչքների համար ուտեստային աքսեսուարներ, եթե սոված եք՝ տոստեր կառաջարկեն: Երաժշտությունը կհավանեք, եթե ռոքի սիրահար եք: Ռետրո, բայց արդեն դասական դարձածներին կարող եք լսել՝ մոնո աղմուկով ու դիտել խավար էկրանի վրա: Տեղադրված են վճարովի ֆութփուլեր: Այցելուները տարբեր են՝ «պիվնոյ» գնացողերից մինչև հիփստերներ: Բարի մոտ հիմնականում նստում են հնաբնակները, անկյուններում՝ զույգերը, մեծ սեղաններին՝ ընկերախմբերը: Այստեղ երբեմն «սամոիզդատ» երաժիշտներ են հայտնվում, երբեմն է ջեմ-սեյշըններ են լինում: Առաջ՝ հաճախ, հիմա՝ ավելի հազվադեպ: Փաբում պարել չկա, մթնոլորտը դրան չի տրամադրում: Փաբը, ինչպես Փարպեցու վրայի բոլոր փաբերը, փակվում է 24:00-ին:
Հաջորդ հին ու բարին Calumet-ն է: Իրենք իրենց անվանում են էթնիկ-լաունջ բար: Մուտքի մոտ կդիմավորի կանաչ դուռը՝ «մուտքը՝ միայն զույգերով» զգուշացմամբ: Գործում է face-control: Ներսում իսկական դրախտ է՝ աշխարհի բազմազան, բազմագույն դրոշները գծանկարում են առաստաղի մի հատվածը: Մարդիկ նստած են հախուռն՝ հատակին, բարի մոտ, սեղանների շուրջ, նույնիսկ կանգնած-նստածներ կան: Calumet-ում մենյուն պատերին է: Ամեն ինչ՝ գարեջրից մինչև ամենաթունդերը, նաև իրենց հայտնի դուդուն: Երաժշտությունն անկանխատեսելի է, բայց մի բան հստակ է' 23:00-ից սկսում է էթնիկ երաժշտություն՝ ազգայինից մինչև ֆոլք-միքսեր, որոնց տակ, հավատացեք, պարում են անգամ տաքարյուն չիլիացիներն ու նրբաճաշակ ֆրանսուհիները: Շաբաթվա յուրաքանչյուր օր այստեղ մարդաշատ է, պարելը ցանկալի է: Calumet-ի գլխավոր այցեքարտը այժմ live-համերգների բազմազանությունն է: Այստեղ կարող եք լսել Բամբիռ ու Դոգմա, Doors-ի cover-ներ և իսպանական կիթառ: Այցելուները հիմնականում արտասահմանցիներն են ու օտար ամայի ճամփեքից եկած մեր ազգակիցները: Այստեղ միշտ կարելի է գտնել մի նոր ընկեր աշխարհի մյուս ծայրից: Մթնոլորտը դրական է, կռվելու առիթ երբեք չես գտնի, եթե հատուկ չփնտրես: Փաբը փակվում է 24:00-ին, բայց ով արդեն ներսում է, կարող է դեռ մեկ ժամ էլ մնալ: Երաժշտությունն անջատում են, բայց նվագում են աֆրիկական թմբուկները՝ հաճախորդների ու բարմենների կատարմամբ:
«90-ականները» 90-ականներին չի բացվել՝ ընդամենը մի քանի տարի առաջ, բայց արդեն հասցրել է իր տեղը գրավել գիշերային Երևանում: Սա միակ ակումբն է, որտեղ ձեզ կդիմավորեն աֆրիկացիները: Face-control-ը խիստ է՝ մինչև տեսախցիկից այն կողմ չկարգադրեն թողնել ներս, աֆրոընկերները ձեզ ներս չեն թողնի: Իսկ ներսում կիսախավար է, խմիչքացանկը՝ ստանդարտ: Ցանկության դեպքում կարող եք ճաշել, բայց, անկեղծ ասած, միջավայրը չի տրամադրում: 90-ականների լավագույն ավադույթներով այստեղ old school-ի սիրահարները պարզապես էյֆորիայի մեջ կհայտնվեն: Անցյալ հազարամյակի լավագույն ռեփերները «կենդանանում են», մեր հազարամյակի լավագույն պարային հիթեր նույնպես հնչում են: Ակումբը լցվում է 23:00-ին։ Երկու սրահից բաղկացած ակումբի մի հատվածում կարող եք հեռու մնալ պարերից ու խավարից, մյուսում դա չի հաջողվի՝ եթե մտել եք, կամ պետք է պարեք, կամ անընդհատ ոտքի տակ ընկնեք: «90-կանները» աշխատում է մինչև ուշ գիշեր՝ 02:00-03:00:
«Տասնմեկ» փաբ-քլաբն ընտրելու համար նրանք, ովքեր 21 են, պետք է 11 անգամ հաշվեն, մեկ անգամ կտրեն: Այստեղ 20 տարեկան լինելու մասին ավելի լավ է չբարձրաձայնել: 30-ից հետո նրանք, ովքեր չեն հասցրել վայելել կամ ցանկանում են նորից իրենց զգալ 20 տարեկան, կարող են գալ, մի լավ պարել՝ նույնիսկ Բոնիեմի միքսերի տակ: Փաբ-քլաբի դիզայնի հարցում թերևս երկար չեն մտածել, փոխարենը կա հարմար ու ոչ փոքր պարահրապարակ, բավականաչափ սեղանիկներ ու այն, ինչ անհրաժեշտ է ուրախանալու համար՝ խմիչքի հարուստ տեսականի: Ուիքենդից դուրս փաբ-քլաբը դառնում է բար. գալիս, նստում, ուտում-խմում են, ուիքենդին' come to dancefloor: Իրականում տարիքային սահմանափակում չկա, բայց դե տարիքն իրենն ասում է: Փաբ-քլաբը բաց է մինչև վերջին հաճախորդը:
UpTown-ը քաղաքից վերև է ու քաղաքի ներքևում՝ ամեն ամիս փոփոխվող ֆեյսբուքյան լոգոյով ու հարափոփոխ դիզայնով: Երաժշտությունը հիմնականում ակումբային է: Նվագում են քաղաքի տղերքը ու մի քանի դիջեյներ՝ փոխեփոխ: Ունենում են նաև այնպիսի մաշտաբային հյուրեր, ինչպիսին են Sebu-ն և ինչու ոչ՝ Storyteller-ը: Այցելուները շատ են ու տարբեր՝ ինչպես տարիքային խմբերի, այնպես էլ սոցիալիզացիայի առումով: Uptown շատ են գալիս ընկերական խմբերը։ Միայնակների համար դիզայներական աստիճանների վրա միշտ տեղ կա, կարող եք նստել, վայելել ֆեյսբուքյան նյուսֆիդը՝ wifi-ը անվճար է: Ակումբում անվտանգության հարցը լուծել են թերևս ամենախելամիտ ձևով՝ ոստիկանության ներկայացուցիչը միշտ տեղում է ու բոլոր անկյունում տեսախցիկներ են տեղադրված: Ակումբը աշխատում է մինչև ուշ գիշեր:
That place-ը վերջերս տեղափոխվել է Հյուսիսայինի նկուղից Աբովյան նկուղ: Հին Այնտեղից այս նոր Այնտեղը ոչնչով չի տարբերվում: Մուտքը զույգերով է, ելումուտ անողին որոշում է face-control-ի մարդը: Ներսում առաջինն աչքի է ընկնում բավական երկար տարածված բարն ու մեծ պարահրապարակը: Խմիչքնեը՝ ինչպես ամենուր, այցելուները՝ ոչ այնքան. մի մասը Calumet-ից հետո ուժասպառ չեղած և afterparty պահանջող երիտասարդներն են, մնացածը՝ խառ-մառը: Երաժշտությունը՝ կենդանի դիջեյով, ժամանակակից հիթերից մինչև ռեմիքսված անցյալի կոկորդիլոսները: Բոլորը կամ գրեթե բոլորը պարում են: Ակումբը, թվում է՝ բաց է անվերջ՝ մինչև լուսաբաց կամ մինչև վերջին այցելուն:
Panorama այցելողները, հատկապես գիշերային ժամանցի համար, պետք է պատրաստ լինեն, որ նախ մուտքի մոտ պետք է ապացուցեն, որ վերևում նրանց սպասող կա: Բանավոր խոսքով գործը գլուխ բերելու համար անհրաժեշտ են բանակցային լուրջ գիտելիքներ, ու հիմնականում վերջին հարկից առաջին հարկ են իջնում սպասողներն ու ուղեկցում ուշացածին: Եթե հաջողվեց հասնել վերջին հարկ, ապա հաջորդ խնդիրը բարից խմիչք վերցնելն է: Մի հապաղեք, առաջինը դրանով զբաղվեք, որ գոնե կես ժամ անց որևէ բան ձեր ձեռքում լինի: Փոխարենը ձեզ սպասում է մաքուր օդ, երևանյան մեղմ քամի ու գիշերային Երևանի, իսկ ավելի ճիշտ Երևանի քաղաքապետարանի շենքի գեղեցիկ տեսարանը: Panorama-ն Երևանի բոմոնդի, իսկ ավելի հաճախ՝ այդպիսին երևալու ցանկություն ունեցողների համար է: Այստեղ հարկավոր են թրենդային գիտելիքներ, լավ ոճ ու ճաշակ, բարձրաշխարհիկ զրույցներ վարելու հմտություններ, ծանոթներ ու ոչ թե լավ, այլ «սթայլիշ» պարելու կարողություն: Այստեղ միշտ կամ գրեթե միշտ կարող եք գտնել զուգընկեր կամ զուգընկերուհի, ում հետ կխոսեք ամեն ինչից ու ոչնչից. կգնահատեք աղջիկների պարը, մյուսի կյանքը, երրորդի կոշիկները: Panorama-ում ամեն ինչ գեղեցիկ է, որովհետև բոլորը փորձում են գեղեցիկ երևալ: Հիմնականում հնչում է լաունջ: Ոչ ոք չի «ճղում» իրեն ակտիվ պարելու ու առանձնանալու համար, բոլորը սա անում են մեղմ ու կարծես ավելի ինտիմ մթնոլորտ ստեղծելով: Եթե եկել եք Panorama, չմոռանաք, որ այստեղ փաբերի՝ ձեզ հայտնի գները չեն գործում:
Շարունակելի…