ԻՄԽՈՀ
Աղբաստան
Արդեն երկար ժամանակ է, ինչ Երևանում անհավասար պայքար է ընթանում էկոակտիվիստների և քաղաքային աղբի միջև: Առաջինների փոքրաթիվ բանակը տեղի չի տալիս:
Արևի անարև մենությունը
Մարդիկ հերթական անգամ չհասկացան՝ ինչ կատարվեց: Հավերժական սառույցների հալոցքը նրանց մեջ մութ ատելություն բորբոքեց Արևի հանդեպ:
Ինչո՞ւ չի աղմկում գետը
Ամեն տեսակի աղբից արագ և էժան ազատվելու տենչն աղտոտում է Հրազդանը: Թվում է՝ տուժում է գետը, այնինչ գետն աղբը վերադարձնում է նույնիսկ այս պատմությանն անմասն մնացած մարդկանց:
Չելենտանոյի ֆենոմենը ԽՍՀՄ-ում
Նրա ֆիլմերը ցուցադրվել են, երգերը չեն արգելվել, դրա համար նրան լավ գիտենք: Բայց թե ոնց են այս իտալացիները հաջողացնել նրան չճանաչել, գլուխս չի մտնում:
Հովհաննես Երանյան. «Ողորմություն Ֆրոսյային»
Ուզում եմ խոստովանել՝ երկար ժամանակ է գիրք կարդալուց ընթերցողին շնորհված վայելքը չեմ ապրում, հերոսների հետ չեմ ապրում: Իսկ այս գրքին հաջողվեց դա անել:
Մեծ փառատոնի երազանքով
Որքանով է հայկական կինոն մրցունակ միջազգային հարթակում, ու արդյոք եվրոպական ու ամերիկյան շուկաների հետ համեմատության դեպքում մենք չենք պարտվում խոշոր հաշվով:
Մատյան լրագրության. էքստրեմալ նկարահանումներ
Մի ռեպորտաժի պատմություն. երբ հրաշալի առիթ կար գլուխս ջարդելու՝ քիթս իրենց գործին խառնելու համար, բայց ստացվեց բոլորովին այլ բան: Ու նույնիսկ սուրճ խմեցինք:
Տասներորդի ամենահյութեղ ծիրանները
Կինոքննադատ Րաֆֆի Մովսիսյանն առանձնացրել է այս տարվա «Ծիրանի» ամենահետաքրքիր միջոցառումները, ծրագրերը և ցուցադրությունները:
Զինվորիս վերադարձը
Բանակում «իմ» ու «քո» չկա. տուլիկը բոլորինն է` անկախ հասցեատիրոջից: Ի դեպ՝ գիտե՞իք, որ տուլիկը հայերեն հապավում է, բացվում է այսպես՝ տնային ուտելիքներով լի կապոց:
Զգուշացեք, «դրախտի» դռները բացվում են
Ինձ բռնեցրեց բարմենն ու հարցրեց. «Դուք էլի եք եկել, ես ձեզ հիշում եմ, ժուռնալիստ եք, չէ՞»: Օհ, ոչ, ինչպե՞ս հիշեց ինձ: Փորձեցի ժխտել, չստացվեց:
