Ես վաղուց չէի եղել Երևանում: Երկար տարիներ նյույորքյան կյանքից հետո պատանու պես սիրտս թռթռում էր, երբ ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց: Ինչպես է փոխվել իմ քաղաքը, իմ Երևանը, որի ամեն անկյունն անգիր գիտեի…
Մարդկանց անդորրն ապահովող կազմակերպության մեքենայից իջավ մի մարդ, մոտեցավ շանն ու պոչից քարշ տվեց դեպի մեքենան:
Ամառային արձակուրդից հետո մայրաքաղաքում պրեմիերան ԽՍՀՄ ժամանակաշրջանի չճարվող ապրանքի կարգավիճակ էր ստացել:
«Մենք անձնուրաց կանայք ենք՝ պատրաստ մեկ շաբաթ ձեռքերի մրմռոցից տառապել, միայն թե մեր ընտանիքներին պարգևենք սխտորով ծիծակի բացառիկ վայելքը»։
Ո՞վ իրավունք ունի ստեղծել ներկայացման ազդագիրը և ինչպիսի՞ն պետք է լինի այն՝ զուգորդա-զգայականորեն ուղղորդող, թե՞ պատմող կամ աչք մտնող:
Նրա երգերը հաջորդում էին մեկը մյուսին, գնալով դրանք ավելի կատաղի ու բարձր էին դառնում, քանի որ ոչ մի պատուհան չէր բացվում: Երևի բոլոր բակերում վերաբերմունքը նույնն էր եղել:
Այբբենարանը, պարզվում է՝ քննելի է: Նույն գիրքն ունի մի քանի տեսակ, տարբեր հեղինակներ, մոտեցումներ, լավ ու վատ տետրեր:
Ժամանակակից հայ գրողները «ԵՐԵՎԱՆ» ամսագրի խնդրանքով գրում են Երևան քաղաքի մասին:
Երևանի ընկերներս ամեն երեկո խաղաթղթի ու գարեջուր խմելու ժամանակ ասում էին, որ Սյունիքի ծտերն ուրիշ են, համ սիրուն են, համ ջերմ, համ էլ նախաձեռնող:
Երևանի շարժիչն իրոք երիտասարդությունն է, բայց բավարարվել քաղաքային իշխանությունների կազմակերպած բացօթյա դիսկոտեկներով երիտասարդությունը չի ուզում: