Թեթև, ոչ գռեհիկ հումոր, դերասանական լավ խաղ, ինչն էլ ստիպում է աչք փակել ակնհայտ բացթողումների վրա:
Owl's սրճարանում իրական բվեր չկան: Փոխարենն այստեղ կա տնական նախաճաշ, հագեցնող ճաշ և էկզոտիկ ընթրիք: Եվ, իհարկե, հանգստության հիանալի մթնոլորտ՝ անհանգիստ քաղաքում:
Ֆիլմն Օզոնի առաջնեկն է հայկական կինոթատրոնի էկրանին: Այն արժե դիտել մի շարք պատճառներով, որոնցից գլխավորը ֆիլմի բարձր էսթետիկ որակն է:
Նրանք 38-ն են՝ մեկը մյուսից զանազան ու զարմանազան, ունեն մեկ թիրախային լսարան ու ներկայացնում են մրցունակ առաջարկներ: Հաճախ իրարամերժ են, տեղ-տեղ՝ ոխերիմ թշնամի:
Երևանում կա մի վայր, որտեղ շոկոլադը պարզապես համեղ աղանդերից դառնում է մթնոլորտ, տրամադրություն ու հոգեվիճակ:
Հետզհետե մթնոլորտը դարձավ անտանելի, երաժշտությունն այն չէր, շոգ էր, ու սկսեցի ինձ զգալ ոչ թե փաբում, այլ՝ ակումբում: Մինչդեռ ես փաբիստ եմ, ոչ թե քլուբնիկ:
Հանճարեղ երգահանը առանձնահատուկ սեր ուներ լուսանկարվելու նկատմամբ և չափազանց բծախնդիր էր իր հայացքի, դիրքի հանդեպ:
Ամեն մի գռեհկություն գեղարվեստական վերարտադրության չի ենթարկվում: Անթույլատրելի է բեմ թողնել հակակրանք առաջացնող դրսևորումները, իսկ ներկայացման մեջ այդպիսիք քիչ չեն:
Ի սկզբանե այս վայրը նախատեսված էր եղել դառնալու իսկական բիթլզասերների ակումբ, որտեղ պետք է հնչեին միմիայն լիվերպուլցի տղաների կատարումները:
Որքանով է հայկական կինոն մրցունակ միջազգային հարթակում, ու արդյոք եվրոպական ու ամերիկյան շուկաների հետ համեմատության դեպքում մենք չենք պարտվում խոշոր հաշվով: